چگونه شغل دلخواه خود را بیابم؟

۶ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «نیروی کار» ثبت شده است

رزومه نویسی 1

به یاد داشته باشید که همیشه و در هر ارتباطی اولین برخورد نقش کلیدی و مؤثری در ادامه و بقاء رابطه ایفاء می نماید و رزومه شما اولین برخورد شما (هر چند غیر حضوری) با کارفرما بوده که نمایانگر شناخت یا تعبیر وی از قابلیتهای شما خواهد بود.

ادامه مطلب...
۲۰ آبان ۹۶ ، ۱۳:۴۷ ۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰

کسالت در محیط کار!

ایا شما تا به حال این احساس رو تجربه کردید که به شدت در محل کارتان احساس خمودگی و کسلی داشته باشید و فکر کنید ساعتهای گرانبهای عمرتون رو دارید تلف میکنید؟ اگر پاسختون مثبته،جالبه بدونید شما تنها نیستید و طبق آمارها بیش از نیمی از مردم احساس میکنند در کارشون با هیچ چالش و درگیری مواجه نیستند و حتی بیش از 15 درصد گزارش میکنند که هیچ ارتباط فعالی با کار و محیط کارشون ندارند.
به نظر شما راه حل مناسب برای بیشتر درگیر شدن با فعالیتی که حداقل 5 ساعت از زندگی روزانه شما رو به خودش اختصاص داده چی میتونه باشه؟ما چندتا پیشنهاد براتون داریم که در روزهای اینده بیشتر بهشون میپردازیم. با ما همراه باشید!
۱۷ آبان ۹۶ ، ۱۱:۰۵ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

جاه طلبی، پر پرواز یا عینک خوش بینی؟

سلام
شده تا حالا سرکارتون،توی مسیر پیاده رویتون به خونه یا پشت فرمون با خودتون بگید این چیزی نیس که من میخواستم باشم؟شده با اینکه یه شغل از نظر دیگران نون و آب دار و مناسب دارین،اول صبح بعد از زنگ ساعت با خودتون بگید این کاری نیس که من میخواستم؟!خوب راستشو بخواید ما معتقدیم همه این لحظات رو تجربه کردن یا حداقل میشه گفت همه آدمهای جاه طلب گزند این لحظات براشون آشناست.بله جاه طلبی!
جاه طلبی ویژگی شخصیتیه که توی همه آدمها وجود داره ولی بعضیها جسارت پروبال دادن بهش رو دارن و بعضیهای دیگه با موندن توی safety zone خودشون و فرار از هر چیز غیرمعمولی دست و پاش رو بستن.شاید به مفهوم جاه طلبی توی فرهنگ ما زیاد پرداخته نشده و گاهی حتی خیلی مثبت هم در نظر گرفته نشه ولی تو فرهنگ جاب یاری اگه بخوایم برای موفقیت رمز و شاه کلیدی قائل باشیم،این جاه طلبیه که رمز موفقیته.
جاه طلبی همون غلغلکیه که باعث میشه کارهای معمولی و مدل روتین زندگیمونو عوض کنیم، ریسک کنیم و گاهی حتی شکست بخوریم چون فکر میکنیم باید طرحی نو دراندازیم.جاه طلبی اون نیروییه که بهمون کمک میکنه لیسانسمونو بکنیم فوق،فوق رو دکترا و گاهی برای یه چیز بهتر از محل زندگی و امنیت و حمایت معمولیش دوربشیم،جاه طلبی اون صداییه که وقتی از شدت خستگی و بدن درد ناشی از کار زیاد برای هدفت نا نداری،بهت میگه چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد. و البته جاه طلبی اون خیالات و فانتزیهایی میشه که تو ذهنتون میاد که چیکا کنم بهتر بشم؟چه مهارتی رو یاد بگیرم که بتونم کاربهتری رو انجام بدم؟کی دوباره کارمو عوض کنم یا ارتقا بدم؟چقد پول جمع کنم تا بتونم بیزنس خودم رو داشته باشم؟
شما هم جاه طلب هستید،جاه طلبی شما هم هر روز به دریچه ذهنتون نوک میزنه تا قدرت ظهور و بروز پیدا کنه،جاب یار ازتون میخواد به جاه طلبیتون اجازه پرواز بدید.
۱۷ آبان ۹۶ ، ۱۱:۰۳ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

بدشانسی یا کم کاری!

​یک روزی و روزگاری بود که فکر می‌کردم قرار بر اینست که روزگار ملاحظه حال آدم را بکند و هر جا کوتاهی کردی یک ارفاقی بکند که به سلامت از صحنه حادثه بگذری. نه که فلسفه زندگی باشد، ولی باور این بود که اگر موقع امتحان دو فصل از کتاب را نرسیدی درست بخوانی، سوالها باید حتما از آن شش فصلی که خوانده‌ای طرح شوند. اگر حواست نبود و قبل از رسیدن به گردنه حیران بنزین نزدی، ماشین باید انقدر یاری کند تا از گردنه رد شوی و بررسی به پمپ بنزین. اگر قبل از جلسه کاری خودت را آماده نکرده بودی، کارفرما هم زیاد راجع به موضوع نداند و به سلامت بجهی. مثال زیاد است: زیاد نان و شیرینی خوردی روزگار هوای قلبت را برایت داشته باشد و بی‌گدار که به آب زدی دستت را بگیرد و حواسش باشد که به ساحل سلامت برسی. انتظار "خوش شانس" بودن داشتم کلا از زندگی. فکر می‌کردم حالا دو روز با این آقای زندگی دور همیم، کلا ستارالعیوب باشد و هر جا ما کوتاهی کردیم برایمان حل کند تا  این دو روزه بگذرد.

یکی از آن بزرگترین نقطه‌های عطف، آن روزی بود که این انتظارات بیجا کلا به سر آمد. درسهای دو سال اول دکترا تمام شده بودند و بعد هم امتحان جامع داده بودم و آقای استاد گفته بود که یک جلسه‌ای بگذاریم با کمیته دکترا و خبرشان کنیم که تا به حال توی آزمایشگاه چه کرده‌ایم و سوالی اگر داشتند بپرسند. جلسه را رو به راه کردم و یک سری اسلاید درست کردم که صرفا توضیح می‌داد که ما تا به حال اینکار را کرده‌ایم و والسلام. سرم توی آزمایشگاه شلوغ بود و خیلی وقت صرف آمادگی نکردم. فکر کردم که حالا کار روزانه آزمایشگاه را توضیح می‌دهی و می‌رود‌. صبح ساعت هشت و نیم می‌رسیم و وسایل درست می‌کنیم و بعد از ظهر آزمایشها انجام می‌شوند و ما هم آن وسط می‌خوانیم و می‌نویسیم. توضیحش کار سختی نیست. روز جلسه با خوشی و خرمی رسیدم و با همه سلام و علیک و صحبت کردم و اسلایدها را ارائه کردم ولی همان سوال اول را که پرسیدند، فهمیدم که راستش روز خیلی خوبی نخواهد بود. سوالها رفتند توی تئوری انجام آزمایشها و برنامه‌های آینده و سوالهای ریزی در مورد برنامه من برای بررسی اثر ریزترین عوامل در نتیجه نهایی. منِ ناآماده هم در جواب تک‌تک سوالها گند زدم. جلسه که تمام شد‌ و اساتید رفتند، انقدر رنگم سفید شده بود که استاد راهنمای گرامی که ده دقیقه‌ای ساکت بود، وقتی دید در اندرون منِ خسته‌دل چه فغان و غوغایی است، در راه برگشت به ساختمان خودمان شروع کرد به دلداری دادن که حالا خیلی هم بد پیش نرفت ولی خودم می‌دانستم واقعیت چیست.

آن شب که رسیدم خانه و چند روزِ بعدش، کلا فکر جای دیگری نمی‌رفت به جز آن روز و مخصوصا لحظه پرسیدنِ یکی از سوالها که "این نموداری که نشون دادی با اونی که من انتظار داشتم یه خورده فرق داشت، توزیع ذرات اینجا چه جوری بود یعنی؟" و بعد تته پته خودم در جواب. اولش غر معمول را زدم که "قرار نبود" اینها از این سوالها بکنند و چرا اینها را پرسیدند. بعد به خودم گفتم که پسر جان، سرت را انداخته‌ای پایین و بدون آمادگی رفته‌ای توی قفس یک سری شیر و بعد می‌گویی "قرار نبود" بنده را اینطوری بدرند؟ فردای جلسه اگر گفته بودند که این آقا دانشجوی مناسبی نیست و خداحافظ شما، تا آخر عمر توضیح می‌دادی که "انداختنم بیرون چون یه سری سوال پرسیدن که قرار نبود بپرسن"؟ "بدشانسی آوردم"؟ اینجا مگر کتاب تن‌تن است که بی‌چترنجات از طبقه بیستم بپری و انتظار داشته باشی بیفتی روی بوته کاه؟

در دو سال و نیم بعد سه جلسه با اساتید داشتم و برای همه مشق شب را آماده کرده بودم. برای دو تا از جلسه‌ها بچه‌های دانشکده‌های مختلف را روز قبلش دعوت کردم که یک جلسه تمرینی داشته باشم و هر چه سوال دارند بپرسند. جلسه آخر هم بعد از دو تا ارائه در کنفرانس بود و کلا آماده بودم. آن جلسه اول، که درست یازده سال پیش همین موقعها اتفاق افتاد، با تمام دردناک بودنش مسیرِ سالهای بعدش را عوض کرد و از این بابت خوشحالم. جلوی انتظارهای بیجا از زندگی هر موقع گرفته شوند خودش منفعت است. 

دیروز دو تا از همکارها ایمیل زده بودند که فلانی یک کارخانه‌ای را بازدیدِ ایمنی کرده‌ایم و حالا در مورد مجوزهای کیفیت هوایش چند تا سوال داریم، یک جلسه یک ساعته بگذاریم و ما سوالهایمان را بپرسیم. قبل از جلسه نشسته بودم و مدارک موجود را با دقت می‌خواندم. بعد فکر کردم که حالا انقدر وقت هم نگذاشتی ایرادی ندارد، جلسه داخلی است و کارفرمایی در کار نیست و همکارها سوالهایشان را می‌پرسند و تو هم جواب می‌دهی. بعد صدای جلز و ولز آمد. یاد آن یازده سال قبلی افتادم که اساتید گرامی ما را نمک و فلفل و پودر سیر زده بودند و توی ماهیتابه سرخ می‌کردند‌ و مواظب هم بودند که تکه سرخ‌نشده باقی نماند. لبخندی زدم و بقیه مدارک‌ را خواندم. انتظار ارفاق داشتن اشتباه است، باید آماده بود.

@Farnoudian

https://www.jobyaar.com

۱۷ آبان ۹۶ ، ۱۰:۴۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

تا کجا درس؟

راستی پدرهای ومادرهای خوب ومهربان به فکر شاگردهای اول کلاس باشید 

و اگر مادرم  را دیدید بگویید پسرش شاگرد اول کلاس درس و شاگرد آخر کلاس زندگی است

ادامه مطلب...
۱۵ آبان ۹۶ ، ۲۲:۵۰ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

چرا جاب یار

یکی از بنیان گذاران استارتاپ جاب‌یار در شغل قبلی خود ماه‌ها در جست و جوی نیروی کار مناسب برای شغل مدیر مارکتینگ بود اما تمام کانالهای موجود نمی‌توانست نیاز وی را پاسخ دهد.
دیگربنیان‌گذار جاب یار، پس از چند سال کارمند بودن در شرکتهای مختلف دچار سوال بزرگی شده بود :
چگونه می‌تواند استعداد شغلی خود را دریابد و کاری که برای انجام دادن آن ساخته شده است را پیدا کند.
این دو با آگاهی از تمام مشکات موجود با همکاری دوستان حرفه‌ای خود، تصمیم به راه اندازی استارتاپ بین المللی جاب یار گرفتند.
ما تمام تلاش را خود برای آگاهی کارجویان و کارفرمایان خواهیم کرد.
با ما همراه شوید.
۱۵ آبان ۹۶ ، ۲۲:۱۳ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰